Νεκτάριος Δαπέργολας: Τι επιλέγουμε εν τέλει;

 

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

Μία ολόκληρη χώρα βαθιά χωμένη μέσα στον γύψο λοιπόν. Τόσο βαθιά, που να κάνει οποιαδήποτε άλλη ιστορική αναφορά σε άλλες… περιόδους γύψου, να μοιάζει με παιδικό ανέκδοτο. Μία χώρα σε επιθανάτιο ρόγχο, υπό τη μπότα ενός ξεδιάντροπα φασιστικού καθεστώτος (όχι ασφαλώς αυτόφωτου, αλλά φτηνού φερέφωνου και αντηχείου ευρύτερων εντολών – που ωστόσο εκτελούνται με υπερβάλλουσα, μαξιμαλιστική, θα την έλεγες σαδιστική, αυστηρότητα). Ενός καθεστώτος – μαριονέτας μεγαλύτερων αφεντικών, που δρώντας ως βασιλικότερον του (κρυμμένου) βασιλέως, διαλύει και τσαλαπατά τα πάντα, χρησιμοποιώντας μία μειωμένης σημασίας αφορμή, για να «τρέξει» μέσα σε λίγους μήνες εξελίξεις που υπό άλλες συνθήκες θα απαιτούσαν δεκαετίες.

Για το καθεστώς και την ευθύνη του όμως έχουμε ήδη πει και γράψει πολλά. Το ίδιο και για τους (άνωθεν και έξωθεν) πάτρωνές του. Για να μην ξεχνιόμαστε ωστόσο, θα πρέπει επίσης συχνά να γράφουμε και για τη δική μας τραγική συνευθύνη. Όπως ακριβώς, όσοι είμαστε μέλη της Εκκλησίας, κλήρος και λαός, έχουμε (μεγαλύτερη ή μικρότερη) συνευθύνη έκαστος για όσα αποδεχόμαστε αλλά και όσα έστω απλώς ανεχόμαστε απέναντι στον πασιφανή διωγμό που έχει εξαπολυθεί από την αντίχριστη πολιτεία, έτσι και ως πολίτες παρόμοιο βάρος ευθύνης κουβαλάμε, την ώρα που κάποιοι με πρόσχημα μία επιδημία έχουν εξαπολύσει τέτοιο ανελέητο κυνηγητό απέναντι στα τελευταία εναπομείναντα δημοκρατικά μας δικαιώματα.

Και φυσικά το πιο τραγικό είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση αυτής της ευθύνης. Είναι βέβαιο π.χ. ότι όσοι έσπευσαν μαζικά επί εβδομάδες (αλλά και ακόμη σπεύδουν) σε νοσοκομεία, ιατρεία και υπαίθριες ουρές όλης της χώρας, για να κάνουνε άνευ λόγου και αιτίας το περιβόητο covid τεστ, δεν έχουν ακόμη καταλάβει τι διέπραξαν. Δεν έχουν καταλάβει με πόσο γελοία ευήθεια και ευπείθεια έπαιξαν – ως συνεργοί και συνένοχοι δυστυχώς – το παιχνίδι του καθεστώτος, πόσο βούτυρο άλειψαν από μόνοι τους στο ψωμί του, πόσα δεκανίκια τού πρόσφεραν στο αφήγημα της «τρομακτικής πανδημίας», πόσα έξτρα «επιχειρήματα» τού χάρισαν για να ολοκληρώσει ακάθεκτο κι αδίστακτο το έργο του ολοκληρωτικού αφανισμού μας, με πόσο βλακώδη τρόπο έβαλαν τα ίδια τους τα χέρια κι έβγαλαν τα μάτια τους (και μαζί και τα μάτια ολωνών μας).

Όπως όμως βέβαια δεν έχουν καταλάβει τι διέπραξαν και όλοι εκείνοι που ευρύτερα αφέθηκαν να παρασυρθούν από την καθεστωτική προπαγάνδα. Που κατάπιαν αμάσητο όλον τον καλοπληρωμένο (με εκατομμύρια ευρώ) σανό των Μέσων Μαζικής Εξηλιθίωσης. Που εδώ και εννέα μήνες δεν αμφισβητούν τίποτε, δεν αμφιβάλλουν για τίποτε, δεν αντιδρούν για τίποτε. Ή αν αντιδρούν, είναι μόνο απέναντι στους αμφισβητίες για τα προφανή και αυτονόητα, αυτούς που με τόση ευκολία αποκαλούν ψεκασμένους και συνωμοσιολόγους.

Και όχι μόνο δεν έχουν καταλάβει (για την ακρίβεια, δεν τους έχει περάσει καν από το μυαλό τους έστω η υποψία), αλλά είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα συνεχίσουν για πολύ ακόμη να ευγνωμονούν το καθεστώς για το… ενδιαφέρον που δείχνει και την υγειονομική προστασία που μας παρέχει, αλλά και να κατηγορούν για εγκληματική ανευθυνότητα όποιον π.χ. αποτόλμησε να μπει ξεμασκάρευτος στην εκκλησιά, άσκησε κριτική στις ψευτιές των ΜΜΕ ή δεν φόρεσε έως το ύψος των ματιών το φίμωτρό του ενόσω περπατούσε μόνος του μέσα στο δάσος.

Αλλά κι εμείς που λέμε ότι καταλάβαμε, δεν έχουμε μήπως κι εμείς επίσης την ευθύνη μας για τη φυλακή στην οποία αφεθήκαμε να μας κλείσουν; Το να αμφισβητείς, να δυσπιστείς, να απορρίπτεις το καθεστωτικό αφήγημα δεν είναι φυσικά ανάξιο λόγου. Είναι ένα σημαντικό βήμα, ειδικά σε σύγκριση με όσους κοιμούνται βαθιά τον μαύρο ύπνο του δυστοπικού παραμυθιού. Και είναι και βήμα που ενέχει και μία γενναιότητα, γιατί το να καταφέρεσαι δημόσια κατά του ολοκληρωτισμού και του ψεύδους του καθεστώτος έχει τους σαφείς κινδύνους του – και αναμφίβολα έχει και ένα τίμημα, που θα αυξάνεται όσο το πρόσωπο του καθεστωτικού φασισμού θα αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως, αρχίζει ίσως να χάνει κι αυτό την αρχική αξία του. Τα λέμε μεταξύ μας, τα φωνάζουμε, τα γράφουμε, τα ξαναγράφουμε, ανακυκλώνουμε συνεχώς από ένα σημείο κι έπειτα τα ίδια και τα ίδια. Προσπαθούμε ακόμη να πείσουμε κάποιους πέρα από μας (επί ματαίω συνήθως), πιο πολύ παλεύουμε να μεταδώσουμε μια μικρή σπίθα αμφισβήτησης, ακόμη περισσότερο πασχίζουμε να κρατήσουμε σε μία εγρήγορση εαυτούς και αλλήλους. Πέρα όμως από αυτό, τι άραγε; Κάναμε το χρέος μας; Αρκεί όλο αυτό; Ή μήπως κι εμείς θα μετρηθούμε και θα ευρεθούμε ελλιπείς, ίσως μάλιστα πιο πολύ κι από τους άλλους, μια που εμείς δεν έχουμε καν δικαιολογίες και άλλοθι; Ελλιπείς, που – όσα κι αν λέμε και φωνάζουμε – τελικά όμως κι εμείς καθόμαστε αδρανείς για τα περαιτέρω, σχεδόν όπως και οι άλλοι;

Όσο όμως όλοι μας θα καθόμαστε, είτε σαν θλιβερά και μισοπεθαμένα από τον φόβο ανθρωπάκια, μανταλωμένα μέσα στους τέσσερις τοίχους τους που θα τρέμουν έως σπασμών να βγουν μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο, μήπως και πεθάνουν από… κορωνοϊό ή τα συλλάβει η χούντα ως απείθαρχους και κοινωνικά ανάλγητους κι ασυνείδητους «εχθρούς του λαού», είτε νικημένοι από την αδράνεια και από μια αίσθηση ματαιότητας και δυσπιστίας ότι μπορούμε – λόγω της ισχύος του συστήματος και της δικής μας ολιγαριθμίας – ν’ αλλάξουμε το παραμικρό, η ίδια ακριβώς ελεεινή χούντα θα αποτελειώνει την ίδια μας την ύπαρξη μαζί με ό,τι απέμεινε από τα στερνά δικαιώματα και τις τελευταίες μας ελευθερίες. Θα λαθρεποικίζει με αγριεμένους βασιβουζούκους τις πόλεις και τα χωριά μας. Θα τινάζει στον αέρα τα τελευταία ίχνη της οικονομικής και κοινωνικής μας συνοχής και αντοχής. Θα ολοκληρώνει τον αφανισμό όλων όσων ξέραμε έως τώρα ως τρόπο ζωής κι ως τρόπο σκέψης. Θα αποπερατώνει την αλλοίωση του ίδιου του DNA μας, μεταλλάσσοντάς μας σε δυστυχισμένα τέρατα που θα φοβούνται να μιλήσουν, να αγγίξουν, να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο, ακόμη και να αναπνεύσουν, και θα είναι προγραμματισμένα μόνο να πανικοβληθούν έως θανάτου, να καταδώσουν, να κανιβαλίσουν, να ξεσκίσουν τις σάρκες όλων γύρω τους. Και μετατρέποντάς μας ακόμη σε αποτρελαμένα θύματα, δέσμια σε ένα πρωτοφανές μαζικό και εξελιγμένο σύνδρομο Στοκχόλμης, που θα εκλιπαρούν από μόνα τους για νέα όλο και πιο φασιστικά μέτρα, νέες στερήσεις, ολοκληρωτική κατάργηση κάθε ίχνους ελευθερίας. Με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Μία ψευδαίσθηση που θα είναι ολοένα και πιο φευγαλέα και απατηλή.

Αλήθεια, πού ακριβώς έχει τέρμα για μας όλο αυτό; Το έχουμε σκεφτεί; Έως πότε θα το ανεχόμαστε; Έχουν απομείνει οι οποιεσδήποτε «κόκκινες γραμμές» ακόμη μέσα μας, έστω και θεωρητικά; Ή το έχουμε πάρει πλήρως και οριστικά απόφαση ότι τέλος, ως εδώ ήταν ό,τι ζήσαμε, ό,τι πιστέψαμε, ό,τι αγαπήσαμε; Ότι τα αφήνουμε πλέον όλα να πεθάνουν και να σωριαστούν σε ερείπια, να διαλυθούν και να εξαϋλωθούν άνευ λόγου και αιτίας, επειδή έτσι απλά το σχεδίασαν και έτσι το εκτελούν μιαρά νεοταξικά διευθυντήρια και άθλιοι ελληνόφωνοι λακέδες; Αμνήμονες λοιπόν ραγιάδες, υποταγμένα ζόμπι, αυτεξουσίως παραδομένα, εκουσίως απρόσωπα μέρη ενός ισοπεδωμένου κι ομοιόμορφου χυλού; Αυτό είναι που επιλέγουμε εν τέλει;

Πηγή:

 https://www.triklopodia.gr/ν-δαπεργολασ-τι-επιλεγουμε-εν-τελει/

Σχόλια:

1. Αποκαλυπτική των προθέσεών του, η (δήθεν) χαλαρή φωτογραφία του Κυρ. Μητσοτάκη στο γραφείο του, όπου σχεδόν διαφημίζεται το βιβλίο "Covid-19: The Great Reset":

 

Το σχετικό άρθρο:

https://www.pronews.gr/elliniki-politiki/kyvernisi/936870_great-reset-vivlio-emmesi-dilosi-toy-kmitsotaki-sto-grafeio-toy

2. Μιας και είναι "Αμερικανικός" ο μήνας, να υπενθυμίσω μία ρήση του Βενιαμίν Φραγκλίνου, ενός εκ των εθνοπατέρων των Ηνωμένων Πολιτειών:

Those who would give up essential Liberty, to purchase a little temporary Safety, deserve neither Liberty nor Safety.

Στην χώρα που ειπώθηκαν τα: Μολών Λαβέ - Ελεύθερον το Εύψυχον - Όχι, είναι περιττή και η μετάφραση και το σχετικό δίλημμα.

Οι λέγοντες το μαύρο άσπρο. Όταν οι πνευματικοί γίνονται προπαγανδιστές του ψεύδους

 

Μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἐκμεταλλεύτηκε ἡ ἐλίτ τῶν νεοεποχιτῶν γιὰ νὰ ἐπιβάλλῃ τὰ σχέδια τοῦ παγκοσμίου ἐλέγχου, φτάσαμε σὲ καθαρὸ διωγμὸ τῆς πίστεως μὲ ἀποϊεροποίησι τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς, τὴν συκοφάντησι τῶν μυστηρίων, τὴν περιφρόνησι τῆς θεραπευτικῆς καὶ ἰαματικῆς δυνάμεως τῶν ἁγίων, τῶν εἰκόνων τους, τῶν λειψάνων τους καὶ τῶν ναῶν τους ( μέχρι τὸ κλείσιμό τους)  καὶ ἐν τέλει τὴν γελοιοποίησι τῆς πίστεως, τῆς ὀρθοδόξου λειτουργίας, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ  λαοῦ.

 Μετὰ τὰ φίμωτρα, οἱ «λειτουργίες» χωρὶς λαὸ. Σκορδαλιὰ χωρὶς σκόρδο.

Τὸ θλιβερὸ εἶναι ἡ δουλική συνοδοιπορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μὲ τὴν πολιτική ἡγεσία. Τὸ ἀκόμη θλιβερώτερο εἶναι  ὄχι μόνον ἡ σιωπὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐνεργητικὴ μετοχὴ πολλῶν ἐκ τῶν ἱερέων καὶ τῶν πνευματικῶν στὴν προδοσία αὐτή. Ἀκόμη καὶ ὅλοι οἱ δεσπότες νὰ εἶχαν συνοδοιπορήσῃ –πράγμα ποὺ βεβαίως δὲν συμβαίνει- τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν, οἱ λιγώτεροι ἀπὸ 100 στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια; Τίποτα. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν οἱ πνευματικοὶ -ἐξομολόγοι κατὰ τὴν διαποίμανσι τοῦ λαοῦ ἔλεγαν καὶ ἔπρατταν αὐτὰ ποὺ  ἡ Ὁρθόδοξος  Ἐκκλησία ζεῖ καὶ πρεσβεύει; Τίποτα ἀπολύτως. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν τὸ Ἅγιον Ὄρος μιλοῦσε μὲ τὸν τρόπο ποὺ μιλοῦσαν πρὶν 30 χρόνια οἱ ἁγιορεῖτες; Τίποτα.

Ὅμως, ἀπὸ πολλοὺς ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ὄχι μόνον λείπει τὸ ὁμολογιακὸ καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, ἀλλὰ παρατηρεῖται πνεῦμα δειλίας καὶ πλάνης, ποὺ φτάνει, δυστυχῶς, ἔως τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης -ἐκτὸς καὶ ἄν εἶναι ὄντως ἄσχετοι καὶ μπερδεμένοι καὶ ὄχι ἀπλῶς βολεμένοι, ποὺ καὶ πάλι δὲν ἐξαλείφει τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος.

Ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν προσπαθοῦν νὰ ξυπνήσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν λήθαργο  τοῦ καταναλωτισμοῦ, τοῦ ἀτομικισμοῦ, τῆς  ἀποχαύνωσης, καὶ τώρα τοῦ φόβου, τῆς δειλίας, τῆς ἀπώλειας τῆς πίστεως, καὶ τῆς συμμετοχῆς στὴν ἀπάτη μὲ τὰ φίμωτρα, καὶ νὰ τοὺς θωρακίσουν στὰ δύσκολα ποὺ τώρα ξεκινοῦν καὶ ἔρχονται (ὅπως λὲν αὐτοὶ ποὺ ξέρουν) , ἀλλὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ  ὕπνο τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας, σὲ μιὰ ἐποχή ὅπου ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς ξυπνήσουν μὲ τὴν καλήν ἀνησυχίαν. Αὐτὸ δὲν ἔκανε ὁ ἅγιος Παΐσιος; Γι᾿ αὐτὸ στὴν ἀκολουθία του λέμε:

Τῇ προφητείᾳ σου ἐξήγειρας ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας εἰς τὴν καλὴν ἀνησυχίαν (Ἐσπερινός, Λιτή, ἦχος δ΄).

Καὶ βλέπουμε τώρα ἀνθρώπους ἀρχιμανδρῖτες , πρωτοπρεσβυτέρους, μὲ μόρφωσι, μὲ κοινωνικὴ παρουσία καὶ δράσι  νὰ λειτουργοῦν σὰν ἀγράμματοι πνευματικά καὶ ἄσχετοι μὲ τὴν ὀρθοδοξία, ἀλλὰ δεξιοτέχνες ὡς προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους.

Μπροστὰ στὸν πασιφανὴ διωγμὸ τῆς πίστεως λένε:

 Γιατί, λοιπόν, να ταρασσόμαστε; Όμως, μερικοί ούτε με αυτό (ὅτι δηλαδὴ «καλυπτόμαστε» πλήρως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διότι ὑπακοῦμε στὴν ἀπόφασι τῆς ἐκκλησίας!!!) ησυχάζουν! (Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Η Εκκλησία εν διωγμώ. Romfea.gr 9/11/2020)

Ἀκριβῶς! Γιατὶ νὰ ταρασσόμαστε; Γιατὶ νὰ ἀνησυχοῦμε; Ὅλα καλά δὲν εἶναι; Συμβαίνει τίποτα κακό; Ἔ! καὶ τί ἔγινε ποὺ ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, ὅπου οἱ πιστοὶ ἔμπαιναν σὰν φιμωμένες μαϊμοῦδες; Εἶναι λόγος νὰ χάσουμε τὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ ταραχθοῦμε  καὶ μάλιστα νὰ φτάσουμε στὸ σημεῖο νὰ διαμαρτυρόμαστε καὶ νὰ στρεφόμαστε  ἐναντίον τῶν ἱερέων, τῶν ἐπισκόπων καὶ ὁλοκλήρου τῆς συνόδου; Αὐτὴ ἡ ταραχὴ  δείχνει ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ:

Σ΄όποια καρδιά υπάρχει ΤΑΡΑΧΗ, φαίνεται πως απουσιάζει το πνεύμα του Θεού. (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Β. Μπατάκας: Άντε, πάλι τα ίδια… Romfea.gr 9/11/2020)

Ἐνῷ :

 Οπου κυριαρχεί η ΕΙΡΗΝΗ και η ΠΡΑΟΤΗΤΑ, εκεί αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού (π.ΘΕΟΔ. ΜΠΑΤ ὅ.π.)

Συγχορδία πνευματικὴ ἀπὸ ἱερατικὲς χορδὲς στὴν κιθάρα τῆς Ρομφαίας. Θεωροῦν ὅτι δὲν χρειάζεται καμμία ἀντίδρασι σὲ ὅσα συμβαίνουν. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται, κατὰ τὴ γνώμη τους, εἶναι ἀπραξία, σιωπὴ, βουδιστικὴ νιρβάνα καὶ αὐτὸ τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς εἰρήνη καὶ πραότητα καὶ ὅτι σὲ ὅσους συμπεριφέρονται ἔτσι, ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Κύριε, ἐλέησον! Τί νὰ πεῖ κανεὶς μπροστὰ σὲ τετοιες βλασφημίες; Εἶναι καὶ κληρικοὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ λένε. Καὶ καλὰ, μυρίζει ἀπὸ χιλιόμετρα ὅτι κάνουν χοντρὴ προπαγάνδα σὲ ὅσους σέβονται τὸ ἱερὸ ράσο, ἀλλὰ εἶναι ἀκατήχητοι καὶ εὐπειθεῖς-  πιστεύω, ὅμως, ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὸ μυαλὸ καὶ τὴν στοιχειώδη πνευματική ὑγεία ὥστε νὰ καταλάβουν τὴν ἀπάτη, ἐκούσια ἤ ἀκούσια, τῶν προσώπων αὐτῶν, ὅταν στὰ λόγια τους, ἀντιπαραβάλουν τὰ λόγια τῶν ἁγίων μας:

Ἄς ἀκούσουμε τὶ λέει ὁ λεβέντης ἅγιος μας, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν ἄντρας καὶ ἀνδρεῖος μέχρι θανάτου καὶ δὲν εἶχε χρόνο νὰ γράφῃ  γιὰ χαμογελαστὰ  μουστάκια, οὔτε ἔλεγε ψευτιές μπᾶς καὶ τὸν κάνουν δεσπότη, ὅπως ἐνίοτε συμβαίνει σὲ πολλούς:

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε!

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν.

Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; (ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999 σελ. 36-37)

Εἶναι πασιφανὲς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου ὅτι ὅταν ἡ ἐκκλησία πολεμεῖται πρέπει νὰ μιλήσουμε , νὰ φωνάξουμε, νὰ ἀντιδράσουμε. Δὲν εἶναι ταραχὴ αὐτὸ. Οὔτε εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅπως σκοπίμως λέει ὁ πρωτοπρεσβύτερος. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει.

– Γέροντα, τί προϋποθέσεις χρειάζονται, γιὰ νὰ κατοικήση στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα;

 – Ἀγωνιστικὸ πνεῦμα, ταπείνωση, φιλότιμο, ἀρχοντιά, θυσία. ( ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 85)

Καὶ μάλιστα εἶναι καθῆκον τοῦ χριστιανοῦ νὰ ἀντιδράσῃ γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ θέματα τῆς πίστεως, καὶ ὄχι νὰ κάθεται σὰν ἀποχαυνωμένος, λὲς καὶ βλέπει μισοκοιμισμένος τηλεοπτικὰ σήριαλ, ὅπως τὸν θέλουν κάποιοι, δῆθεν ποιμένες, σὰν τοὺς παραπάνω:

Τὸ νὰ ἀντιδράσης, γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆς σοβαρὰ πνευματικὰ θέματα, θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν πίστη μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι καθῆκον σου. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Οὔτε εἶναι εἰρήνη καὶ πραότης, στὴν ὁποία  ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὑβρίζονται τὰ θεία μυστήρια καὶ ὁ ναὸς τοῦ Κυρίου, καὶ μεῖς σιωποῦμε καὶ παριστάνουμε τοὺς ἀτάραχους, ὅπως λένε οἱ παραπάνω κληρικοί. Ἄν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὸν διωγμὸ τῆς πίστεως καὶ παριστάνεις  τὸν πράο καὶ τὸν ἤρεμο  καὶ νομίζεις ὅτι αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ πραότης τότε... ἄστα ἀδερφέ. Καὶ μεῖς ἄσχετοι εἴμαστε, ἀλλὰ τουλάχιστον αὐτὸ τὸ καταλαβαίνουμε. Ἀπὸ ὅτι λέει ὁ ἄγιος συνάγεται ὅτι δὲν εἶσαι ἀπλά ὀφσάϊτ, πλανεμένος, ἀλλὰ μᾶλλον εὑρίσκεσαι ἐκτὸς γηπέδου, δὲν εἶσαι κἄν χριστιανός:

Ποιός Ἅγιος εἶχε τέτοια χαρὰ ποὺ ἐπιδιώκουν πολλοὶ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτε δυσάρεστο, γιὰ νὰ μὴ στενοχωρηθοῦν, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἠρεμία τους; Ἂν θέλω νὰ μὴ στενοχωρηθῶ, γιὰ νὰ εἶμαι χαρούμενος, νὰ μὴ χαλάσω τὴν ἡσυχία μου, γιὰ νὰ εἶμαι πρᾶος, τότε εἶμαι ἀδιάφορος! Ἄλλο πραότητα πνευματικὴ καὶ ἄλλο πραότητα ἀπὸ ἀδιαφορία. Λένε μερικοί: «Πρέπει νὰ εἶμαι χαρούμενος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός. Νὰ εἶμαι ἤρεμος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός». Αὐτοὶ δὲν εἶναι Χριστιανοί. Τὸ καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ἀδιαφορία, εἶναι κοσμικὴ χαρά. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Καὶ δὲν εἶναι μόνο ὅτι μὲ τὴν πραότητα τῆς ἀδιαφορίας ἀποδεικνύει κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι κἄν χριστιανὸς, ὅσα κοινωνικἀ ἔργα καὶ ἄν πράττει, ὅσα βιβλία καὶ ἄν γράφῃ,  ὅσα ὀφίκια καὶ ἄν ἔχει, ἀλλὰ, ἀπ᾿ ὅσα λέει ὁ ἅγιος, ὄχι μόνον δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτὴ ἡ πραότης, ἀλλὰ εἶναι καὶ δαιμονική:

Βλέπεις νὰ βρίζουν τὰ ἅγια καὶ ὁ ἄλλος δὲν λέει τίποτε. Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ πραότητα εἶναι δαιμονική. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 56)

Ψέμματα λέει ὁ ἅγιος καὶ λένε ἀλήθεια οἱ καλοὶ αὐτοὶ πνευματικοί; Μακάρι νὰ τὰ καταλαβαίνω λάθος, γιατὶ καμμιὰ ψυχὴ δὲν εἶναι γιὰ πέταμα, ἀλλὰ καὶ ποιὸς ξέρει πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἐναποθέσει τὴν καθοδήγησι τοῦ ἑαυτοῦ τους σὲ τέτοια πρόσωπα καὶ σίγουρα  θὰ ἀγανακτοῦν μὲ ὅσα τοὺς προσάπτω, ὅμως αὐτὰ λένε οἱ ἅγιοί μας , καὶ λένε τὴν πικρὴ γιὰ μᾶς τοὺς νερόβραστους ἀλήθεια. Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος ἔχει ἀναφερθεῖ γιὰ τέτοιας περιωπῆς πολυπράγμονες καὶ πολυδιαπλεκόμενους (μὲ τὴν καλὴ ἔννοια τὸ λέγω) καὶ διαφημιζόμενους  καὶ σοφοὺς πνευματικούς, ποὺ ἀποφεύγουν τὶς κακοτοπιὲς γιὰ νὰ μὴν χαλάσῃ τὸ προφὶλ καὶ τὸ καλό τους ὄνομα καὶ ἡ ἡσυχία τους:

Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.... Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς  τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι' αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». Ἄλλος ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν μιλάει. «Νὰ μὴ μιλήσω, λέει, γιὰ νὰ μὴ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες». Οἱ περισσότεροι δηλαδὴ εἶναι τελείως ἀδιάφοροι. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Καὶ πότε αὐτὰ; Τὸ 1992. Φανταστεῖτε τί θὰ ἔλεγε σήμερα μὲ αὐτὰ ποὺ πράττονται καὶ λέγονται, καὶ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ κοσμοῦν τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ τὰ ἐξομολογητήρια.

 Βεβαίως νὰ μὴν ξεχνοῦμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας, ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, οἱ- ἐπίσης- δῆθεν χριστιανοί. Γιατὶ καὶ ἡ δική μας ζωὴ εἶναι νὰ μᾶς κλαῖν οἱ ρέγγες. Καὶ γὼ νοιώθω ἕνα βάρος, διότι ἀγανακτῶ, καὶ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ αὐτὰ ποὺ ἔμαθα, ἐπειδὴ -ἀλοίμονο, δὲν ξέρω γιατὶ ἔγινε- ἀλλὰ γνώρισα ἁγίους ἀνθρώπους καὶ εἶδα ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ ἡ Χάρις του καὶ ἄν κάτι ἀξίζει καὶ δικαιώνει τὸν ἄνθρωπο εἶναι τὸ νὰ βαδίσῃ τὸν γνήσιο δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν βάδισαν αὐτοί, καὶ πέραν τοῦτου ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι , ὅπως καὶ οἱ δικαιοσύνες μας ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης, ποὺ λέει καὶ ὁ προφήτης (Προφ. Ἠσαϊας 64,6). Ταυτόχρονα ἡ ζωή μου δὲν εἶναι ὅπως πρέπει, ὅμως ὑποχρεωτικὰ πρέπει νὰ συγκρουστεῖς μὲ ὅσα ἐκφράζουν ἄλλοι ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅπως τοὺς παραπάνω ποὺ ἀναφέρω. Δὲν μπορεῖ τὰ πράγματα νὰ εἶναι καὶ κρύα καὶ ζεστά, οὔτε πάλι ὁ κάθε ἕνας καὶ ἡ  ἄποψί του, λὲς καὶ εἴμαστε συνιστῶσες τοῦ σύριζα. Ὁπότε ἄλλοι σὲ λένε φανατικὸ καὶ ψεκασμένο καὶ ἐπηρμένο , ἄλλοι θεωροῦν ὅτι παριστάνεις τὸν  ὁμολογητὴ, καὶ ἄλλοι ἵσως νομίζουν ὅτι φτάνουν τὰ λόγια καὶ λένε καὶ μπράβο, ἀλλὰ ὁ ἅγιος λέει:

Σκοπὸς εἶναι νὰ ζοῦμε ὀρθόδοξα, ὄχι ἁπλῶς νὰ μιλοῦμε ἢ νὰ γράφουμε ὀρθόδοξα. Γι᾿ αὐτό, βλέπεις, ἕνα κήρυγμα δὲν πληροφορεῖ, δὲν ἀλλοιώνει τὸν ἄλλον, ὅσο καλὸ καὶ ἂν εἶναι, ἂν ὁ ἱεροκήρυκας δὲν ἔχη βίωμα. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Δόξα τῷ Θεῷ οὔτε ἱεροκήρυκες εἴμαστε, οὔτε κηρύγματα κάνουμε οὔτε κανένα κολακεύουμε, οὔτε τίποτα προσωπικὸ περιμένουμε καὶ ἵσως γίνεται ἀντιληπτό αὐτό.

Τὰ σχόλια μου ποὺ εἶναι ἐμφανῶς πλήρη ἀγανακτήσεως καὶ ἀηδίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν  δὲν γράφονται γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν κανέναν. Τὸ γκρέμισμα προσπαθοῦμε, ἀνθρωπίνως, νὰ μετριάσουμε. Μπᾶς καὶ συμμαζευτοῦν λιγάκι οἱ γκρεμιστὲς τῆς πίστεως, καὶ ἀναθαρήσουν κάπως οἱ μπερδεμένοι καὶ σαστισμένοι συνάνθρωποί μας. Μόνον τὰ λόγια τῶν ἁγίων ἴσως γίνουν ἀφορμὴ νὰ προβληματιστῇ ὅποιος θελήσει καὶ ἔχει πλέον τὴν δυνατότητα νὰ αἰσθανθῇ καρδιακῶς καὶ νὰ σκεφτῇ. Οἰκοδομοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς πράξεως, ὅπως λέει παραπάνω ὁ ἅγιος, ὄχι τὰ λόγια καὶ οἱ σοφίες τοῦ ὁποιουδήποτε. Ὅσο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά πρόσωπα στὰ ὁποία συνήθως ὀνομαστικῶς ἀναφέρομαι , οὔτε τοὺς ξέρω, οὔτε ἔχω κάτι μαζί τους, οὔτε θὰ ἀσχολιόμουν ποτὲ μαζί τους, ἀλλὰ ὅταν βγαίνουν δημοσίως καὶ λένε τέτοια λόγια, ὅταν τύχει καὶ τὰ δῶ  δὲν μπορῶ νὰ σιωπήσω, γιατὶ θεωρῶ ὅτι γίνομαι συνένοχος τῆς ὕβρεως καὶ τοῦ ψεύδους. Ὁπότε νὰ μὴν παραπονιοῦνται γιὰ τὰς «θωπευτικὰς ὕβρεις» καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ ἐνίοτε τοὺς προσάπτω. Εἶναι πολὺ μικρὰ ὲν σχέσει μὲ ὅσα οἱ ἅγιοι ἔλεγαν καὶ ἔκαναν σὲ ἀντίστοιχες περιπτώσεις. Παράδειγμα ὁ ἅγιος Παισιος:

Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;» (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 37)

Μοῦ φαίνεται ὅτι πρέπει νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Θεό οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ μὲ τὸ παραπάνω πνεῦμα, μὲ ὅσα κάνουν καὶ λένε, ποὺ ἔτσι φτηνὰ τὴ βγάζουν καὶ γλυτώνουν μὲ λίγα λόγια καὶ ὄχι μὲ βροχὴ ἀπὸ ροχάλες.  Ἄν ἀκολουθούσαν οἱ «πιστοὶ» τὶς προτροπὲς τοῦ ἄλλου μεγάλου ἁγίου, τοῦ Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη, ἵσως νὰ εἶχαν ἀκόμη χειρότερη τύχη:

Κάποτε ὁ Γέροντας πῆγε νὰ ἐκκλησιαστῇ στὴν Ἀγία Σοφία τῆς Δράμας. Ὅταν γύρισε σπίτι εἶπε: «Ἑναν τενεκὲ πετρἐλαιο νὰ ρίξῃς ἐπάνω στὸν ψάλτη καὶ νὰ τὸν κάψεις σὰ λαμπάδα, καθόλου ἁμαρτία δὲν εἶναι!» Ποιὸς ξέρει τί ἁμαρτίες του εἶδε. (Γ. Κ. Χατζόπουλου: Θαύματα καὶ προφητεῖες τοῦ ὁσίου πατρὸς Γεωργίου Καρσλίδη.(1983) σελ.28)

Καὶ ἐπειδὴ δὲν νομίζω νὰ φοβηθοῦν ὅτι κάποιος θὰ τοὺς κάψῃ μὲ πετρέλαιο, στὸν σημερινὸ πολιτισμένο καὶ ἀνθρωπιστικὸ κόσμο μας, τουλάχιστον ἄς μεριμνήσουν νὰ δώσουν  καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ - κάτι ποὺ ὅλους  μᾶς ἀφορᾶ, ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς κληρικούς, ὥστε νὰ μὴν δοῦμε τὰ ὀνόματα μας σβησμένα ἀπὸ τὴν βίβλο τῶν ζώντων:

Μιὰ μέρα ὁ Γέροντας (ἅγιος Γεώργιος) ἔκανε σαρανταλείτουργο. Ἔδωσα κι᾿ ἐγὼ ὀνόματα. Ἀπὸ τὰ ὀνόματα ποὺ ἔδωσα ἔσβησε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα μου. Δίστασα νὰ τὸν ρωτήσω γιατί τὸ ἔσβησε. Ἐκεῖνος τὸ κατάλαβε καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔπρεπε ὁ πατέρας σου νὰ γίνῃ παπᾶς. Γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔσβησα τὸ ὄνομά του». (Γ.Κ.Χ. ὅ.π.σελ.42)

Γνωρίζω βέβαια ὅτι δὲν δίνουν καὶ μεγάλη σημασία στοὺς ἁγίους , ἀλλὰ καλὸ εἶναι  νὰ προσέχουμε...

 

«Καί ἐπειδή τό εἶπε ὁ Ὅσιος Παϊσιος εἶναι δόγμα ἀδιαπραγμάτευτο;»  Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Δάσκαλοι Ὀρθοδοξίας. Ἰστολόγιο Αναστάσιος (03-06-2020)

 

Αὐτὸ ἀκριβῶς. Εἶναι δόγμα, ἐπειδὴ τὸ εἶπε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν καὶ ἀγράμματος; Ἐνῷ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ κάθε δεσπότης ἤ ἡ ΔΙΣ εἶναι δόγματα ἀποδεκτὰ ἄνευ σκέψεως, ὅπως λένε οἱ παραπάνω καὶ σπεύδουν νὰ τὰ ἐφαρμόσουν δουλοπρεπῶς, καὶ τὰ προπαγανδίζουν καὶ στὸν λαό…

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 13/11/2020

 Πηγή:

http://trelogiannis.blogspot.com/2020/11/blog-post_715.html

Σπρώχνουν την εκκλησία στην ανυπαρξία!

  

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

 

Ἡ περίοδος τοῦ πρώτου lockdown μπορεῖ νά μήν ἀποδείχθηκε διδακτική γιά τήν κυβέρνηση ὅσον ἀφορᾶ τήν θωράκιση τῆς χώρας ἀπέναντι στήν πανδημία, ὅμως - κατά πώς φαίνεται - τούς δίδαξε καλά, πῶς νά τελειοποιήσουν τήν «ὑψηλή τέχνη» τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ… 

Μήν ξεγελιούνται κάποιοι. Οἱ ἀντιεκκλησιαστικές κυβερνητικές ἐνέργειες εἶναι καί σήμερα ἴδιες καί χειρότερες. Ἁπλά μείωσαν τούς κόπους τους, γιατί ἄλλαξαν τούς τρόπους τους. 

Ὁ… Καίσαρας αὐτήν τήν φορά, δέν ἀκολούθησε τόν δρόμο τῆς ἀνοιχτῆς σύγκρουσης μέ τήν Ἐκκλησία, (πού σίγουρα κοστίζει καί ψήφους). Σταμάτησε τά αὐτοκρατορικά tweets καί τίς διάφορες συμπλεγματικές συμπεριφορές, μέ ἐξοργιστικές ἐπιδείξεις δύναμης. Ὅλα αὐτά, μοιραῖα προκαλοῦσαν μεγάλες ἀντιδράσεις ἀπό τούς πιστούς, ὁπότε ἡ κυβέρνηση ἐπέλεξε νά... χαμηλώσει τούς τόνους. Ὄχι γιατί σεβάστηκαν ξαφνικά τήν Ἐκκλησία, ἀλλά διότι ἀποφάσισαν νά ἀλλάξουν τήν τακτική τους. 

Καί ποιά εἶναι αυτή ἡ τακτική; Κάτι πολύ χειρότερο ἀκόμα καί ἀπό τήν ἀνοικτή ἀντιπαράθεση. Ἡ συστηματική ὑποβάθμιση τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ὕπουλος παραμερισμός της ἀπό τόν δημόσιο βίο, ἐν καιρῷ πανδημίας. Ὁ ἔμμεσος ἐξοστρακισμός Κλήρου καί Λαοῦ, στήν ἐξορία τῆς «ἀνυπαρξίας». 

Ἡ μεγάλη διαφορά σέ σχέση μέ τό πρῶτο lockdown, εἶναι πώς στήν ἀρχική ἐξαγγελία τοῦ δεύτερου, τά μέτρα γιά τίς ἐκκλησίες δέν εἶχαν ΚΑΝ θέση στίς ἀνακοινώσεις τῆς κυβέρνησης! Δέν ἀναφέρθηκαν ΚΑΝ σέ αὐτό τό θέμα! Τήν ἑπόμενη μέρα ἀπό τήν ἀρχική ἐξαγγελία, ἐμφανίστηκε στούς τηλεοπτικούς δέκτες ὁ κ. Χαρδαλιᾶς, ὁ ὁποῖος ἔκανε κάποιες… συμπληρωματικές δηλώσεις γιά νά ξεκαθαρίσει τό τί θά ἰσχύει γιά κάμποσα θέματα πού δέν διασαφηνίστηκαν στό διάγγελμα Μητσοτάκη – Τσιόδρα. Κάπου… χωμένο μέσα σέ αὐτές τίς ἐπεξηγήσεις ἦταν καί τό θέμα τῶν ἐκκλησιῶν! 

Ὁπότε, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἔκαναν τό ζήτημα τῆς λειτουργίας τῶν Ναῶν θέμα… δευτερολογίας! Καί τί ἀποφασίστηκε; Οἱ χῶροι λατρείας θά εἶναι κλειστοί. Θά τελοῦνται ἀκολουθίες καί ἱερά μυστήρια ἀπό τούς ἱερεῖς, χωρίς τήν παρουσία πιστῶν. 

Ὅμως, αὐτή ἡ ὕπουλη τακτική τοῦ «ἀναίμακτου» σφραγίσματος τῶν Ναῶν, εἶχε ξεκινήσει ἀπό πιό πίσω. Κάμποσες μέρες πρίν τήν ἀνακοίνωση τοῦ δεύτερου lockdown, «ἀποφάσισαν καί διέταξαν» πώς θά μποροῦν νά παρευρίσκονται ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν, μέχρι 9 ἄτομα. Δηλαδή τί ἦταν αὐτό οὐσιαστικά; Κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, πού δέν ὀνομαζόταν «Γιάννης», ἀλλά «Γιαννάκης»! Δολίως πλασαρίστηκε τό θέμα ἔτσι, γιά νά μήν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις. 

Καί μόνο ἄν ὑπολογίζαμε τόν Ἱερέα, τόν Διάκο, τούς ψάλτες καί τόν ἐπίτροπο πού θά βρίσκονταν ἐντός τοῦ Ναοῦ, αὐτομάτως θά καταλαβαίναμε πώς ἐπρόκειτο γιά κυβερνητική κοροϊδία. 

Ὅμως, οἱ ἴδιες οἱ ἐξελίξεις τῆς Πανδημίας ξεσκέπασαν ἀκόμα καί αὐτόν τόν ἀδιάντροπο τακτικισμό καί ἔδειξαν γιά ἄλλη μία φορά τό πραγματικό πρόσωπο τῆς κυβέρνησης. Οἱ Ναοί ἔκλεισαν καί πάλι μέ συνοπτικές διαδικασίες, ἀλλά τά super markets συνεχίζουν νά λειτουργοῦν μέ ἕναν πελάτη ἀνά 10 τετραγωνικά, οἱ σχολικές τάξεις συνεχίζουν νά ἔχουν μέχρι 25 μαθητές, ἡ πληρότητα σέ πλοῖα καί ἀεροπλάνα παραμένει ἴδια, καί ἀσφαλῶς o κόσμος συνεχίζει νά σαρδελοποιεῖται μέσα στά ΜΜΜ. 

Κάποιος εἶπε πολύ πετυχημένα πώς σύμφωνα μέ αὐτήν τήν ἀπίστευτη «λογική» τῆς κυβέρνησης, ἕνας ἱερέας πού δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά λειτουργήσει μέ κόσμο στήν ἐνορία του, θά μποροῦσε κάλλιστα νά λειτουργήσει μέ 70 καί 100 πιστούς μέσα σέ ἕνα… λεωφορεῖο! 

Ἀσφαλώς οὔτε λόγος γιά πρόβλεψη SMS πού νά συμπεριλαμβάνει τήν ἄσκηση θρησκευτικῶν καθηκόντων… 

Αὐτό κάνουν λοιπόν. Σπρώχνουν τήν ἐκκλησία στό περιθώριο καί συμπεριφέρονται στούς πιστούς σάν νά εἶναι ἕνα ἀνεπιθύμητο βαρίδι στήν κοινωνία, πού τό κρατοῦν σέ τεχνητό κῶμα! Ρίχνουν τούς τόνους γιά νά μειωθοῦν οἱ ἀντιδράσεις καί ταυτόχρονα ὑποβαθμίζουν τόν ρόλο της. Καί φυσικά ἀφήνουν ὅλη τήν βρώμικη δουλειά στούς χορτασμένους γκαουλάιτερ τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ, οἱ ὁποῖοι περιμένουν στήν γωνία γιά νά ἐξαπολύσουν μέ κάθε εὐκαιρία τήν ἄθλια προπαγάνδα τους. 

Εἶναι βέβαιο πως ἄν δέν ὑπάρξει ὀργανωμένη ἀντίδραση ἀπέναντι σέ αὐτές τίς ὕπουλες μεθοδεύσεις, ἡ Ἐκκλησία θά ὑποστεῖ βαρύτατα πλήγματα. Οἱ κυβερνητικοί τήν ἀντιμετωπίζουν σάν μία φιλανθρωπική ἑταιρεία, τῆς ὁποίας οἱ «ὑπάλληλοι» πρέπει νά κάνουν «στήν μπάντα»! Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά τούς ὑπενθυμίσει μέ κάθε τρόπο, τό φρικτό λάθος τους! Ἄν δέν τό κάνει, τό κύρος της ἀλλά καί ὁ κοινωνικός ὄγκος της, θά συνεχίσει νά διαβρώνεται μέρα μέ τήν μέρα! 

Ἡ Ἱερά Συνοδος ίσως πρέπει νά ἀλλάξει ρότα! 

Πρίν εἶναι πολύ ἀργά! 

 

Πηγή:

 https://www.sportime.gr/apopseis/sto-proto-lockdown-polemisan-tin-ekklisia-me-epidixi-dinamis-sto-deftero-tin-polemoun-sprochnontas-tin-stin-aniparxia/

ΟΠΟΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ή ΙΕΡΕΑΣ ….

 

 Πηγή:

https://www.triklopodia.gr/οποιοσ-μητροπολιτησ-η-ιερεασ/

Έως πότε αμετανόητοι;

 

Απανωτά λοιπόν τα σημάδια και πυκνώνουν ολοένα και πιο πολύ. Ελάχιστοι όμως βλέπουν και ακόμη λιγότεροι καταλαβαίνουν

Συνεχή τα χτυπήματα, απανωτά τα σημάδια. Ιστορικές μονές και θαυματουργές εικόνες αιώνων χάνονται μέσα στις φλόγες, άλλες εικόνες αναβλύζουν εδώ και εβδομάδες ποταμούς δακρύων, τώρα ένας σεισμός καταστρέφει τμήμα ενός μεγάλου ναού. Σημάδια που θα μπορούσαν φυσικά να συνοδεύονται και από πολύ μεγαλύτερες καταστροφές, τρομακτικούς ολέθρους, γεγονότα πολύνεκρα. Ευτυχώς δεν συνοδεύονται, συνάμα όμως - ακόμη κι έτσι - παραμένουν γεγονότα εύγλωττα και τόσο χαρακτηριστικά.  Άξιο ευγνωμοσύνης το πρώτο και συνάμα άξιο προβληματισμού το δεύτερο. Ευγνωμοσύνης που ακόμη μας κρατάει ο Θεός, ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, και δεν μας αφήνει να καταποντιστούμε οριστικά μέσα στον βούρκο που οι ίδιοι ορύξαμε για τους εαυτούς μας και γεμίσαμε με τα δυσώδη βαλτόνερα της αποστασίας μας. Αλλά και προβληματισμού, γιατί κανείς δεν ξέρει έως πότε θα μας ανέχεται και πόσα δεινά έχουμε να ζήσουμε στον ορίζοντα μπροστά μας. Δεινά, που για την παιδαγωγία μας, τόσο πιο επώδυνα φαίνεται δυστυχώς ότι θα είναι, όσο εμείς θα επιμένουμε εμμονικά στον βόρβορο.

      Απανωτά λοιπόν τα σημάδια και πυκνώνουν ολοένα και πιο πολύ. Ελάχιστοι όμως βλέπουν και ακόμη λιγότεροι καταλαβαίνουν. Γιατί πορώθηκε η καρδιά τους και ο λογισμός τους σκοτίστηκε. «Ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα» (Μαρκ. 4,12). Και βέβαια ο λόγος αυτός δεν είναι μόνο για τους άθεους, τους εκκλησιομάχους, τους συνειδητούς εχθρούς της πίστης. Δεν είναι μόνο και για το μεγάλο κομμάτι του λαού μας που ζει σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, βυθισμένο στο απόλυτο σκοτάδι. Είναι και για μας. Και ίσως να είναι κυρίως για μας, τους λεγόμενους «πιστούς». Ποιμένες και ποιμαινόμενοι, που καταλήξαμε απλά πλανώντες και πλανώμενοι, νανουριστές και νανουρισμένοι, να αποκοιμίζουμε εαυτούς και αλλήλους με μεταπατερικά ηρεμιστικά χάπια αφόρητης αγαπολογίας. Νανουριστές που ακόμη και στο κέντρο ενός κόσμου που μανητοκλυδωνίζεται και σείεται συθέμελα, ακόμη και στην κορύφωση της νεοταξικής επίθεσης κατά της πίστης και της πατρίδας μας, ακόμη και στα πρόθυρα πολέμων, λιμών, λοιμών, σεισμών και άλλων θεομηνιών, αυτοί επιμένουν να αιθεροβατούν στο απόλυτο Τίποτε. Επιμένουν, για να θυμηθούμε και τον Άγιο Παΐσιο, να «φασκιώνουν τα πνευματικά τους τέκνα σαν τα μωρά, δήθεν για να μη στενοχωριούνται», με λογάκια επιδερμικά και ανόητα χαδάκια. Με «όλα καλά» και «δεν πειράζει», με χαζοχαρούμενα αγαπουλίστικα ψευτοθεολογικά φληναφήματα, με κενολογίες για ένα Θεό βολικό και στα μέτρα τους, που όλα τα δέχεται και όλα τα επιβραβεύει, με ατέλειωτες προφάσεις εν αμαρτίαις, εσχάτως δε και με όλη αυτή την απερινόητη βλασφημία των δυνητικά μολυσμένων ναών και της νεοβαρλααμικής και νεοεικονομαχικής μασκαράτας. Και αντί για λόγους και έργα μετανοίας (που αυτά είναι το μόνο και τόσο επιτακτικά πλέον απαιτούμενο για τους δαιμονικά μανιασμένους καιρούς μας), αυτοί επιδεινώνουν κι από πάνω την πλάνη του μπερδεμένου κι ακατήχητου λαού, τον σπρώχνουν ακόμη πιο κάτω, αυξάνουν ακόμη περισσότερο την απόσταση από τον Θεό. Βαθαίνουν ακόμη πιο πολύ την αποστασία.

       Τα μάτια λοιπόν τυφλώνονται ολοένα και περισσότερο. Και τυφλώνονται αντιστρόφως ανάλογα προς όσα ζούμε - και που θα έπρεπε να είναι κανονικά αιτίες αφύπνισης, αιτίες για να έρθουμε και πάλι «εις εαυτόν». Μάταια όμως. Γιατί «ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι» (Ματθ. ιγ΄ 15). Τυφλωνόμαστε. Κι ας μας στέλνει συνεχώς ο Θεός σημάδια και προειδοποιήσεις αδιάκοπες. Και οι οποίες είναι τόσο έκδηλες, που κανείς πια δεν έχει άλλοθι, ούτε την παραμικρή δικαιολογία για να τις αγνοεί. 

      «Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι»; (Ματθ. ιστ΄ 3). Αλήθεια, σε αυτό το τρομερό Του ερώτημα, εμείς τι τολμάμε να απαντήσουμε; Εμείς έως πότε θα παραμένουμε εσκεμμένα μωροί και τυφλοί, πετώντας στα σκουπίδια τις προειδοποιήσεις και τις ευκαιρίες που Εκείνος θα συνεχίσει να μας στέλνει; Έως πότε άραγε αυτοκαταστροφικοί κι αμετανόητοι; 

Νεκτάριος Δαπέργολας

Πηγή:

https://www.pentapostagma.gr/apopseis/6972062_eos-pote-ametanoitoi